DeÄŸiÅŸiyor zaman ve insan,
İçinin aydınlıkları kararıyor birer birer.
Küller uçuşuyor etrafa.
Yanmış insanlığımızın toz duman halleri bunlar.
Cıvıl cıvıl konularımdan karamsarlığa yazıyorum bu kez. Yok olan ruhuma belki. Yazarın şanındandır acı çekmek. Duman onun satırları arasına yakışır en çok. Özlediğine yazar, özlediği kendine. Satırların arasını dolduran yanmış ruhundan bir parçadır bu kez. Geçmişle bugün arasındaki karmaşada kaybetmiştir kalemini.
