Papatya/Daisy
Ekim 26, 2019
🇹🇷 Yaşam çok kırılgan bir
olgu. Çiçek yetiştirmek gibi bir şey özünde. Bakmazsan solup yok olacak bir
şey. Halbuki yaşam vâr olmak ister, yaşamak, tükenene kadar akmak ister. Olduğu
yerde kurumak ona göre değildir. O yaşayarak kurumak ister.
Bana bu satırları yazdıran çiçeğe bakıyorum. Kırılgan bir
yaşamın tekrar hayat bulmuş hali o. İlk geldiğinde sadece suyunu verip kendi
halinde yaşamaya bırakmıştım onu, ölmeye mahkum ettiğimi fark etmeden. Sarardı
gün geçtikçe, yaprakları döküldü. Bana kırılmıştı belli, incitmiştim onu. Bu
yüzden yine benim toplamam gerekirdi onu. Çünkü kırgınlık öyle bekleyince
geçecek bir şey değildi, kıranın telafisini beklerdi. Ve bugün karşılaştığım
manzara ona onu öldürmeden yetiştiğim için kendime teşekkürler ettiğim bir
manzara.
Önce toprağını yenilemem gerekti, köklerini yeniden ısındırmam
hayata. Sonra sabır gerekti bolca, her gün bir kaç güzel sözcük sararmış
dallarına. Su, gün ışığı, sevgi ve sabır... Hepsi onu bugün benimle uyanacak
bir canlı yaptı. O tomurcuklandı, çiçek açtı, yaşama tekrar tutundu. O beni
büyüttü, ben onu. Biz olduk. Şimdi her gün beş dakika kahvemin yanında arkadaş
bana.
🇬🇧Life is a very
fragile phenomenon. It's kind of like growing flowers. Something that will fade
away if you don't look. However, life wants to exist, it wants to live, it
wants to flow until it is exhausted. It's not like him to dry out where he is.
He wants to dry by living.
I look at the flower
that made me write these lines. It's a fragile life that's come back to life
again. When she first arrived, I gave her water and left her to live on her
own, without realizing that I had condemned her to die. Day after day, the
leaves fell. She was obviously hurt by me, I hurt her. That's why I had to pick
her up again. Because resentment was not something that would pass when you
waited, it would wait for the redress to make up for it. And the view I
encountered today is one I thank myself for catching up to her without killing
her.
First I had to
replenish your soil, to warm her roots back to life. Then it took plenty patience, a few beautiful words each day to the yellow branches. Water, sunshine, love, and patience... It all made her a creature that would wake up with me today. She has budded, blossomed, clung to life again. She raised me, I raised her. It is we. Now she is my friend, next to my coffee for five minutes every day.
-Elif ŞENTÜRK
0 yorum