🇹🇷 Çanakkale; kanlı toprak üzerine kurulmuş, şehitlerimizin gölgesi üzerine inşa edilmiş, maviyi ve yeşili cömertçe sunan bir şehir. Kan kokusunun havada uçuşup başka vücutlarda hayat bulduğu, toprakla karışıp meyve olduğu yer.

   Savaş; o güzelim şehrin düzenini bozan. Etraf karartılı sis, duman. Her adımda bir patlama sesi. Ve kopmuş uzuvlar dağılıyor kanlar içine… Böyle, insanın içini donduran bir manzarada yaşanıyor savaş. Çocuğuyla savaşa katılan anneler(imiz), genç yaşta vatanı korumak için canını feda edenler. Vatan için bir atan kalpler.

   O isimsiz kahramanlar kendi canlarından çok düşünmüştü bizleri. Ağzı süt kokan bebeleriyle cephede duran kahraman annelerimiz bizler için kendi evlatlarından vazgeçmişti belki de. Sırf bizlere bir ev, vatan bırakabilmek içindi hepsi. Türk kanını başka milletler altında ezdireceklerine vatana feda olsun diye döktüler. Kimi sevdiğinden, ailesinden koptu kiminin ailesi, sevdiği yoktu. Ama hepsi oradaydı bebeğinden yaşlısına, yaşlısından kadınına herkes oradaydı. Kiminin sol yanında taşıdığı mektup vardı. Biliyorlardı belki; şehit düşüpde bir veda bile edemeyeceklerini hayata. Ve savaş sonunda yakılıp yandı şehir. Kanlı şehit mektupları bulundu bir bir. Kimisi anneciğine yazmış, onu ne kadar özlediğinden bahsedip ellerinden öpmüştü. Kimisi de silah arkadaşları için eline almıştı kalemi, şehit olup olmadıklarını merak etmişti kuşkusuz. Ve belki oğlunun ölüm haberi gitti bir anneye, gurur duydu gözü yaşlı kadın. Cömertti Türk askeri, mertti. Düşmanı yurttan kovmasını da bildi, düşman yaralandığında yardım etmesini de. Sonsuz merhameti denizlere kan olarak karıştı Mehmetçiğin.

 Yıllar sonra adeta küllerinden doğmuş bir biçimde büyümeye devam etti Çanakkale.

   Peki ya bizler ne kadar sahip çıkıyoruz bu fedakârlıklara? Zamanında toprağı, vatanı koruma uğruna bedenlerini siper eden her yaştan insanın bıraktığı emanete ne kadar sahip çıkıyor bu gençlik? Farkında değiliz belki de. Sadece birazcık hissedebilseydik bunun ehemmiyetini o zaman toprağa bile basamazdı bu vücutlarımız. Sadece biraz hissedebilseydik, kavrayabilseydik önemini, toprağa basmaya bile kıyamazdı vicdanlarımız. Var elbette, var! Yok değil elbet bu şehri sevip koruyan gençler. Fakat yeterli değil! Her Türk gencinin yüreğinde olmalı bu sevgi. Yağmurlar yağdıkça, kirinden arındıkça ülke, yeşermeli bu sevgi.

 

   “Çanakkale geçilmez!” Fakat unutmayalım ki, Çanakkale onu sevip koruyan bir milleti oldukça geçilmez.

 

Ayşe Elif ŞENTÜRK

- 18 Mart 2015 "Çanakkale Ruhu ve Gençlik" konulu kompozisyon yarışmasında Edirne ilinde dereceye giren yazımdır.

🇬🇧 Çanakkale is a city founded on bloody earth, built on the shadow of our martyrs, generously offering blue and green. Where the smell of blood flies in the air and comes to life in other bodies, mixes with the earth, and becomes the fruit.

War, the one who disrupts the order of this beautiful city. Blackened fog, smoke. An explosion at every step. And severed limbs fall apart in blood ... in such a landscape that freezes the human being, war. Mothers/our mothers who join the war with their children, those who sacrifice their lives to protect their homeland at a young age. A beating hearts for the Fatherland.

These nameless heroes thought more of us than of their own selves. Maybe our heroic mothers, standing at the front with their milk-smelling babies, gave up their own children for us. All this to leave us a home, a homeland. Instead of crushing Turkish blood under other nations, they poured it into the homeland to be sacrificed. Some of them were cut off from their family they loved, some of them had no family that they loved. But they were all there, from baby to old, from old to woman, everyone was there. Some of them had a letter on their left side. Maybe they knew that they couldn't even say goodbye to life if they were martyred. And at the end of the war, the city burned down. Bloody martyr letters found one by one. Some of them wrote to their mother, talked about how much they missed her and kissed her on the hands. Some had taken the pen in their hands for their comrades in arms, wondering if they were martyrs. And maybe the news of his son's death went to a mother who was proud of the tearful woman. The Turkish soldier was generous, brave. He knew how to drive the enemy out of the dorm, and to help when the enemy was wounded. His eternal mercy mingled with the seas as blood.

After many years, it continued to grow, almost born of ashes.

And how much do we care about these sacrifices? How much does this youth own the relic left by people of all ages who once covered their bodies for the sake of protecting the land and the homeland? Maybe we're not aware of it. If we could just feel it a little bit, then our bodies wouldn't even be able to step on the ground. If we could just feel it a little bit, if we could understand its importance, our consciences wouldn't even be able to step on the ground. Of course, there is, there is! No, Of course, the young people who love and protect this city. But it's not enough! This love must be in the heart of every Turkish teenager. As the rains fall, as the land is free of dirt, this love must flourish.

"Canakkale is impassable to pass!” But let's not forget that Çanakkale is quite impassable to pass for a nation that loves and protects it.

 

Ayşe Elif ŞENTÜRK

 

-March 18, 2015. Winner of "Çanakkale Spirit and Youth" composition competition in Edirne.